CÜZDANDAKİ KAĞIT

John C.Maxwell ve Jim Doman'ın "Etkili insan olmak"kitabındaki bir hikaye çok hoşuma gitti.Bir süre önce öğretmen olan Helen P.Mrosla ve matematik okuttuğu Mark Erkund hakkındaydı bu hikaye.Öğretmen anlatıyor:

YYY

Bir Cuma günü sınıfta işler yolunda gitmiyor gibiydi.Bütün hafta yeni bir konu üzerinde çalışmıştık.Öğrencilerin kendileri hakkında hayal kırıklığına uğradığını ve birbirlerine sinirlendiklerini hissettim.İşler çığırından çıkmadan önce bu tuhaflığı durdurmam gerekiyordu.Bunun için herkese,sınıftaki arkadaşlarını adını iki kağıda boşluk bırakarak listelemelerini istedim.Sonra birbirleri hakkında düşündükleri en iyi şeyleri bulup bu kağıda yazmalarını söyledim.

Bu iş dersin kalan zamanının hepsini aldı ve öğrenciler sınıftan çıkarken hepsi kağıtlarını bana verdiler.

O Cumartesi günü her öğrencini ismini ayrı ayrı kağıtlara yazdım ve onlar hakkında söylenenleri sıraladım.Pazartesi günü herkese listesini dağıttım.Bazıları iki sayfayı doldurmuştu.Bir süre sonra tüm sınıf gülümsüyordu."Gerçekten mi?"diye fısıldadıklarını duydum."Bu kadar sevildiğimi bilmiyordum!"

Bundan sonra sınıfta hiç kimse bu kağıtların sözünü etmedi...Egzersiz amacına ulaşmıştı.Öğrenciler kendileri ve birbirleriyle mutluydular.

(Hikaye;yıllar sonra öğretmenin Mark Erkund'un Vietnam'da öldüğünü duyuşunu ve cenaze törenini anlatıyor.Öğrenci,savaştaki arkadaşlarına da öğretmeninden sıkça söz ediyormuş.Cenazeden sonra,eski sınıf arkadaşlarının çoğuyla beraber toplanıyorlar.Mark'ın anne ve babası da orda,öğretmeni beklemekteler.Baba,cebinden bir cüzdan çıkartırken;"Sana bir şey göstermek istiyoruz"diyor.Ve öldürüldüğü sırada üzerinde bulunan cüzdanın içinden defalarca açılıp katlandığı belli olan iki defter sayfası çıkarıyor.)Baktığım anda tanımıştım.Mark'ın arkadaşlarının onun için düşündüklerini yazdığım kağıtlardı bunlar."Bunu yaptığınız için çok teşekkür ederiz,dedi Mark'ın annesi.Gördüğün gibi Mark buna çok değer veriyordu."

(Sonra oradaki bütün arkadaşları,kendilerinin de kağıtlarını sakladıklarını anlatıyor.Bir kısmı çalışma masasının üst çekmecesinde,Bir kısmı düğün albümünde,bir kısmı da cüzdanlarında...)

"İşte o an oturdum ve ağladım"diyor öğretmen.

YYY

Bunca yetişkin insanın çocukluklarında ellerine geçmiş olan bir kağıt parçasını,dünyanın öbür ucundaki savaş alanlarına bile götürmesinin sebebinin ne olduğu sorusuna ise;"önemsenmek" diye cevap veriyor kitap.Ya sizce?..